Zijn de tranen ooit op?

Ik vraag het me soms af. "Wanneer zijn de tranen eindelijk opgedroogd?" Jarenlang ben ik al aan het helen. Dit betekent het inzien van patronen die je niet meer dienen, het bewust worden van emoties, deze niet projecteren op de ander maar doorvoelen, gedachtes omdraaien etcetera etcetera. Het lijkt net een grote ui, waar ik volgens mij een hele poos geleden over schreef. De oneindige ui.

Maar ik had nooit gedacht dat er nu, vier jaar later, nog zulke hevige emoties naar boven zouden komen.

Ergens vraag ik me af: "hoe heb ik die ooit niet kunnen voelen?" Ik moet wel heel erg mijn best hebben gedaan om deze te onderdrukken. Zodanig te onderdrukken dat ik ze niet meer voel of ervaar.

Ik kijk terug op de afgelopen vier jaar en bedenk me hoe ik de patronen die ik heb afgelegd destijds niet had kunnen zien. Toen vond ik die heel heftig om te ervaren en doorvoelen. Maar als ik ze vergelijk met de dingen die ik nu voel, dan was dat eerder peanuts. Waar maakte ik me destijds druk om, denk ik dan. Het loslaten van controle was toen een groot onderwerp. Nu denk ik, tja je hebt nergens controle over. Je kunt enkel je intentie zetten en het naar je toe laten komen. Het helen van de vaderwond was ook een hele diepe voor me. Waarom ik nooit gezien en gehoord werd door mijn vader. En nu denk ik, ‘ja zo is mijn vader nu eenmaal’. Ik ben blij dat ik mijzelf zie. Ik trek nu dus ook mannen aan die mij wel zien. Alleen het daadwerkelijk kunnen ontvangen van liefde is nog erg lastig voor me. En dat komt door mijn moederwond. Ik had nooit gedacht dat ik iets met mijn moeder moest helen. Wij waren vier handen op een buik.

Totdat ik ineens bewust werd en dit nu aanvoelt als mijn grootste en diepste les die ik ooit heb moeten aankijken. Wat een beerput wordt er opengetrokken en het is net alsof mijn nieuwe vlam nog meer olie op het vuur gooit. "[...] brings you to down to your knees", vond ik altijd een hele overdreven tekst in liedjes. Maar "these emotions definately brought me back to my knees". En niet eens mijn knieën. Vandaag lag ik op de grond en schreeuwde het uit. Mijn kat ging uit troost tegen mijn hoofd aan liggen. Ik zag haar staart voor mijn ogen zwiepen, maar anders was ik gaan dissociëren van de pijn. Haar beweging hield me hier op aarde.

Voortaan ben ik ook zo ver dat ik deze emoties niet meer uit de weg wil gaan, door afleiding te zoeken. Nu wil ik er doorheen. Alleen het er doorheen gaan doet zoveel pijn dat ik dus zelfs ga dissociëren. Ik kan er niet als volwassen ‘ik’ bij blijven terwijl ik de pijn doorvoel. Dit betekent dan ook dat ik helemaal opgeslokt wordt door de trigger. "Hoe kan ik iets helen als ik er niet als volwassene bij kan blijven?" Ergens wil ik vertrouwen in mijzelf hebben dat ik dit wel kan.

Vandaag was ik bij mijn massagetherapeut die ik inmiddels heel goed ken. Zij gebruikte de magische woorden: "alles mag er zijn, je bent veilig, ik ben bij je Laura". En dat raakte mij zo diep. Soms heeft iedereen hulp en begeleiding nodig. Een veilige bedding op terreinen die nog onontgonnen zijn. Als een soort gids die je door de jungle van emoties loodst.

Ooit wil ik ook op dit gebied die veilige bedding voor mijzelf zijn. Maar misschien kan dat helemaal niet in gebieden die echt heel diepgesleten zijn. Wat denken jullie? Als iets zo hevig is, zo nieuw, zo onbekend. Is het dan mogelijk om er voor jezelf te zijn? Uiteindelijk wil ik op een plek komen waarin ik op mijzelf vertrouw en dat ik met vertrouwen er voor mijzelf kan zijn. Maar ondanks mijn zelf-knuffel sessies op de bank, mijn aanraking en aai over mijn arm, toch is het belangrijk om ook anderen je te laten helpen. Uiteindelijk zijn we allemaal één en helpen we elkaar verder.

In de tussentijd blijf ik moed houden in het helingsproces. Wetende dat het misschien nooit echt afgelopen is. Ik hoop wel uiteindelijke een bepaalde basisrust te vinden. Een basisvertrouwen. En misschien zijn uiteindelijk wel alle echte grote thema’s de revue gepasseerd. Dat er nog uiteraard dingen zijn die je triggeren, maar niet meer in die extreme mate van nu.