Is "grenzen" wel het goede woord?

Grenzen, is dat wel het goede woord?

Grenzen, er wordt vaak gesproken over grenzen. Je eigen grenzen kunnen aangeven. Maar het is veel meer dan dat. Eigenlijk klinkt het grenzen aangeven heel erg hard. Alsof je een hokje om jezelf heen moet zetten om jezelf te beschermen. Maar dat is eigenlijk het tegenovergestelde

van grenzen aangeven. Eigenlijk is het doel van grenzen aangeven je eigen vrijheid. In de energie zie ik het dat je vanuit de kern jouw licht laat schijnen naar de buitenwereld. Terwijl het woord ‘grenzen’ heel erg klinkt als energie van buiten afweren. Woorden zijn voor mij altijd best wel specifiek. Woorden hebben een bepaalde trilling, associatie, energie.

Misschien een woord wat beter passend is, kan zijn ‘authentieke zelf’. Je authentieke zelf zijn. Met als risico dat de ontvangende partij je dan verlaat, niet begrijpt, er conflict ontstaat. Het gekke is dat als je jouw waarheid uitspreekt ondanks de angst, en je dan toch een confrontatie krijgt, dan raakt de confrontatie je minder hard. In die zin is authentiek zijn juist veel beschermender dan sociaal wenselijk zijn. Bij het sociaal wenselijk zijn lever je iets in van jezelf en verwacht je er iets voor terug. Wanneer je datgeen er niet voor terugkrijgt, dan voel je pijn. Eigenlijk is dat niet alleen de pijn die iemand anders veroorzaakt, maar meer zo de pijn dat jij jezelf hebt verlaten bovenop wat de ander doet.

Het is best moeilijk om authentiek te zijn. Als kind is je enige overlevingsmechanisme aanpassen. Goed kijken wat je omgeving doet en daarop anticiperen. Nu we volwassen zijn doen we dat nog steeds en op die manier creëer je een wereld met mensen die helemaal niet bij jouw echte ‘ik’ passen. Maar wie ben je dan eigenlijk? Het begint met het opmerken van gedragingen van jezelf die je doet voor een ander. Dit betekent niet dat je nooit meer iets hoeft te doen voor een ander, maar in elk geval niet als het ten koste gaat van jou.

Je authentieke zelf zijn zit zover weggestopt onder alle lagen van aanpassing, dat je ze een voor een mag gaan afpellen. Het begint al met de kleinste dingen: het niet durven uitspreken wat je wil als je partner je vraagt om te kiezen tussen twee dingen. Het ja zeggen, maar nee bedoelen. Het zeggen ‘maakt niet uit’, terwijl het wel uitmaakt.

Maar wat nou als mensen die nieuwe jij niet leuk vinden? Dat is een goed teken! Dat betekent dat de weg wordt vrijgemaakt voor mensen die wel bij jou passen. Dat kan betekenen dat je hele leven op de kop komt te staan. Maar het kan ook betekenen dat je met sommige relaties een diepere band opbouwt als je ooit had kunnen wensen. Jezelf kwetsbaar opstellen, jezelf laten zien, zorgt voor een nieuwe level van intimiteit. En dat is iets dat we eigenlijk allemaal diep van binnen verlangen.

Het vergt alleen wel moed. Moed om jezelf te laten zien, je stem te laten horen, ‘nee’ te zeggen. Uitleggen waarom je dingen voelt of vindt. Je niet schamen voor wat je te zeggen hebt. ‘Dichtbij jezelf blijven’ is ook zo’n uitgeholde term. Maar het zijn eigenlijk allemaal werkwoorden. Het is niet iets dat je ‘ineens’ voor elkaar krijgt. Het is iets wat je implementeert in je leven. Elke keer weer voor jezelf kiezen. Ook al zorgt het voor ongemak bij de ander.

Zo ook nu met Kerst. Hoe vind je het om bij je familie te zijn? Doe je het voor een ander, of doe je het voor jezelf? Ik zie steeds meer in mijn omgeving mensen moeite hebben met de feestdagen. En ook het hele idee wat er rond de feestdagen hangt. Je zet de tv aan en je ziet de gelukkige families rond de eettafel zitten. Ze hebben de grootste lol en het is sentimenteel tegelijkertijd. Maar is dit wel de werkelijkheid van velen? Of is dit een doel om na te streven? Ik denk het niet.

Trouw blijven aan jezelf is moeilijker gezegd dan gedaan. Het stuit tegen tradities aan, tegen (familie-)patronen, persoonlijke relaties en ga zo maar door. Ondanks dat is jouw eigen rust de moeite waard. Eigenlijk zou jouw innerlijke rust centraal moeten staan. Want wanneer jij je rustig voelt, dan kun je volledig jezelf zijn.