Weerstand op mijn droomleven

Ik heb weerstand op het idee dat mijn dromen werkelijkheid kunnen worden. Blijkbaar is het beangstigend voor me om te bedenken dat dingen goed voor me uitpakken, dat alles ineens reuze meevalt en dat het leven juist leuk kan worden! Ik heb het leven altijd gezien als iets zwaars en moeilijks. Ik heb eigenlijk in z’n algemeenheid (nu nog) weerstand op het leven. Vroeger wilde ik nooit hier zijn, hier leven. Alles in het leven deed mij pijn. En dat wilde ik niet.

Het idee dat het goed voor me kan uitpakken, is voor mij een illusie. Too good to be true. Ik realiseer me dat dit een zelfbeschermingsmechanisme is, om te voorkomen dat ik teleurgesteld raak. Teleurgesteld in mijzelf, in anderen en in z’n algemeenheid. Maar al deze weerstand zorgt er juist voor dat ik de boel ga saboteren, traîneren, manipuleren. Ik kan zó niet geloven dat het leven leuk voor mij gaat zijn, dat ik maar liever de kant van het donker op ren. Door alcohol te drinken, me te verbinden met mannen die me niets brengen, door negatieve gedachten over mijzelf.

Sinds ik mijn tweelingziel heb ontmoet heb ik zoveel werk verricht. Innerlijk werk. En begin dit jaar kwam ik op een punt dat ik ongeduldig werd. Ik was er KLAAR mee. Klaar met het proces, klaar met dit doolhof waar ik niet uit kom. Ik had namelijk de aanname dat als ik maar goed mijn best zou doen om te helen, dat dan mijn leven “goed komt”. Dat hij ineens voor mijn deur zou staan, ik twee mega succesvolle bedrijven heb en ik gelukkig ben. Natuurlijk is dit er voor mij. Alleen waar ging het dan fout? Waar in deze “klim” heb ik rechtsomkeer gemaakt en ben ik weer terug afgegleden naar mijn oude ik?

Ik denk dat het komt omdat ik dingen heb willen bereiken door “mijn best te doen”. En dit is nou juist een energie van gebrek. Alsof ik anders niet goed genoeg ben. Alsof ik nu nog niet goed genoeg ben. En dit is nou precies het patroon wat ik zo goed ken. Alsmaar mijn best doen, in de hoop dat het beloond wordt. Dat ik gezien en gehoord wordt. En toen dat niet gebeurde, ben ik bij de pakken neer gaan zitten. Heb ik al mijn goede moed weggegooid en weer teruggezakt naar hetgeen ik zo goed ken: het donker.

“Ja” denkt mijn hoofd nu, “fijn dit inzicht, en nu?” Wat is het tegenovergestelde van weerstand? Acceptatie en flow? Kan ik accepteren dat ik teleurgesteld ben? Accepteren dat ik goed genoeg ben, dat ik goed genoeg mijn best heb gedaan? Of dat ik niet eens mijn best hoef te doen? Mag ik gewoon zijn en het leven ervaren, zonder daarin te manipuleren?

Soms zeggen mensen weleens tegen mij: “jij denkt dat je groter bent dan het universum hè”. En dat klopt. Ik wil koste wat het kost bepalen. Want als ik in “control” ben, dan mitigeer ik eventuele situaties die bij mij angst oproepen. Dan hoef ik geen pijn meer te ervaren. Maar nu vraagt het universum me om me over te geven. En dat is fucking eng. Overgeven aan hetgeen dat voor mij bedoeld is. En dat is mijn droomleven. Alleen ik kan niet zelf de weg erheen manipuleren. Die weg wordt vanuit flow, als een meanderende beek, voor mij uitgestippeld…