Trouw blijven aan mijn wensen
- Laura Lambertus
- 25 nov 2024
- 2 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 25 nov 2024
Hoe blijf je trouw aan je wensen? Aan je dromen? Hoe zorg je ervoor dat je, ook als het nog niet in zicht is, je vertrouwt dat jouw wensen werkelijkheid worden?
Volgens mij is het dan belangrijk dat je diep van binnen de wetenschap hebt dat iets er voor jou is. Die stem diep van binnen dat ook wel je verlangen heet. En die zit er niet voor niets.
Maar als je iets HEEL graag wil, en het komt maar niet, hoe zorg je er dan toch voor dat je in vertrouwen blijft? Want ik weet: “als je iets wil en je laat het los, dan kan het naar je toe komen”. Dus hoe meer je eraan vasthoudt, hoe groter de blokkade. Vertrouwen is het sleutelwoord. En misschien overgave ook.
Maar hoe kun je blind vertrouwen op iets wat er nog niet is, als je cynisch bent geworden door situaties die teleurstellend waren in je leven? Misschien is het goed om je bewust te zijn van dat die situaties er nou eenmaal waren, dat deze echter geen garantie zijn voor de toekomst. Misschien is het goed om te realiseren dat het universum, of het leven, het beste met je voor heeft en dat stiekem dingen wél veel beter voor uitpakken. Misschien is er wel iets groters voor je weggelegd dan dat jij met je beperkte gedachten kan bedenken?
Zoals ik in mijn vorige blog post schreef is mijn algehele afkeer van het leven zo groot, dat ik me bijna afvraag of het me dit leven gaat lukken om dat te overwinnen. Maar voor mijn gevoel moet ik wel. Ik wíl het leven/het universum gaan vertrouwen. Dit is echt het grootste donkere stuk in mij die ik in het licht mag gaan zetten. Die ik mag gaan zien en omarmen. Het lijkt bijna wel alsof ik mijn kleine Laura mag omarmen en we zij aan zij naar de wereld mogen kijken en zien wat er aan de horizon voor ons ligt. Wat er zich gaat ontvouwen. Mijn volwassen “ik” als het “licht” en mijn kleine “ik” als het “donker”. Licht en donker kunnen niet zonder elkaar. En ik kan ook niet zonder beiden versies van mij. Daarmee zou ik mijzelf ontkennen. Afijn, daar staan we dan met z’n tweeën, met knikkende knieën bij de één en een geaarde stevige houding bij de ander. Samen redden we het wel.
