Liefde voelt voortaan anders

Ik weet niet waar het aan ligt, maar liefde voelt voortaan anders. Vroeger voelde ik vlinders, kriebels in m’n buik, in combinatie met een lichtelijke high en angst tegelijkertijd. Het was iets waardoor je niet meer kon eten, concentreren minder goed ging en je eigenlijk alleen maar aan diegene dacht. Liefde kon ik toen alleen maar voelen voor een man. Dan ervoer ik wat ik dan dacht dat liefde was. De vlinders.

Nu realiseer ik me dat liefde voelen eigenlijk iets heel anders is. Of althans, zo voelt het voor mij. Ik kan intens veel liefde voelen voor heel veel mensen om me heen. Van een onbekende buschauffeur die enorm vriendelijk naar iedereen zwaait, tot aan een klant bij een reading. “Maar wat voel ik dan?”

Het is iets dat is aangewakkerd door mijn tweelingziel. Een gloeiend gevoel in m’n borst. Het voelt warm en koud en het wordt groter en kleiner. Het is een soort van in beweging. Soms verspreid het zich naar m’n buik. Dan voelt heel mijn romp warm. Het is intens geluk. In de energie voelt het dat ik het dan ook uitstraal naar anderen, als een soort licht. Met dat gevoel kan ik de wereld aan en voel ik positieve energie, maar ook heel veel vertrouwen en rust tegelijkertijd.

Dus het is niet meer die high, die rush van vlinders. Het is meer een warm, veilig, rustig maar enthousiast gevoel. Het is iets dat ik steeds vaker ervaar als ik dingen doe die in lijn zijn met mijn zielsmissie en met wie ik ben als mens. Als ik dit voel, is het een teken dat wat ik aan het doen ben, dat dat goed is.

Hoe ben ik op dit punt gekomen? Blijkbaar heb ik vroeger veel gedaan voor anderen, ten koste van mijzelf. Maar ook was ik me helemaal niet bewust van de dingen die ik deed, waar ik voor koos, de omgeving waar ik was. Zoals ik weleens vaker schrijf is het een soort van zombie modus of zoiets. Je leeft door, je gaat naar activiteiten omdat je dat kent, je gaat naar werk, gaat sporten, eten en slapen. Af en toe een feest, met name omdat kennissen en vrienden erheen gaan. Maar ik vroeg me nooit af: “wat wil ík nou eigenlijk?”

Het heeft me veel pijn en moeite gekost om bewust te worden. Omdat het vraagt om eerlijkheid en jezelf durven te confronteren. En als je je dan bewust bent, om patronen te doorbreken. Om andere keuzes te maken. Bang om anderen teleur te stellen, bang om alleen over te blijven, of gewoonweg niet weten wat ik leuk vind. “Wat maakt mij gelukkig?” In het begin wist ik helemaal geen antwoord op die vraag. Gek eigenlijk, dat je dat niet weet van jezelf.

Het liefst wil ik dit warme liefdesgevoel voor altijd vasthouden. Alleen dan zou het niet meer bijzonder zijn, denk ik. “Wat denk jij? Als je niet weet wat ongeluk is, dan weet je niet wat geluk is, toch?”

Ik denk dat als ik dit gevoel heb, dat ik dat dan mag koesteren. En mag opletten wat ik aan het doen ben, wat ik denk, en waar ik aan denk. Op dit moment zit ik in een kroegje waar ik in december 2022 ook zat. Alleen met kerst. Omdat ik dat wilde. Het was net uit met m’n ex, mijn tweelingziel had me opengebroken en totaal verward achtergelaten en ik wist niet wat ik moest doen.

En nu, bijna 3 jaar later zit ik hier weer. Te schrijven over liefde. Iets waar ik voor die tijd nooit mee bezig was. Ik had de overtuiging dat ik geen écht geluk kende en dat ik dit niet waard was. Laat staan dat ik mensen zou willen helpen met liefde in zichzelf. Nee, dat kon ik niet. Maar zie daar. Lekker met m’n gezicht in de zon, achter het raam bij een verwarming. Ik geniet en ben dankbaar. Voor alles wat ik nu mag doen met senang in jezelf, mijn lieve vriendinnen, mijn nieuwe vlam en alles wat mij toekomt. Ik kijk zo erg uit naar alles wat er nog gaat ontvouwen!