Hoe mijn tweelingziel mij in het licht zette!

Geheel onverwachts was hij daar ineens. Mijn tweelingziel. Eerder had ik nog nooit van dat gegeven gehoord. Midden 2021 ontmoette ik hem. Ineens kreeg ik tientallen berichten op mijn Instagram van een onbekende. In eerste instantie vond ik dat heel gek. Dat zou ik zelf namelijk nooit doen. Hij was dolenthousiast over mij. Hij wilde alles van me weten.

Ik was in die tijd net met spiritualiteit bezig. Ik werd me steeds meer bewust van wat ik allemaal kon en wat ik kon zien in de ‘ongeziene’ wereld. Maar ook was ik bezig met mijn ‘roots’. Mijn Indische afkomst.

Ik wilde weten hoe dat daar toen was, in de kolonie. Wat mijn familie heeft moeten doorstaan toen ze in het jappenkamp terecht kwamen en ze daarna moesten vluchten naar een koud land die voor hen onbekend was. Ik wilde meer weten over de taal, de gebruiken, het eten. En vooral waarom ik sommige dingen niet kende. Schaamden we ons voor onze roots? Er mocht geen Bahasa gesproken worden, of althans, dat deden ze niet. Het verdriet van het verlies van Indië, in combinatie met de mishandelingen en ongelofelijke mensonterende situatie voor het vertrek, zorgde ervoor dat er weinig traditie overbleef in onze familie. Ook speelde er een persoonlijke stuk in mee. Ik ben nu blank, redelijk gemiddelde Nederlandse lengte en heb rood haar. Niemand zou mij herkennen als zijnde Indisch. Dat deed me destijds verdriet, omdat ik wel veel voel bij die gemeenschap. Als ik een toko binnenkom, zien ze me aan als een ‘belanda’, een witte. Ook mijn familie vond, naar mijn gevoel, mijn zusje leuker omdat ze Indisch eruit zag.

In die zoektocht kwam ineens mijn tweelingziel om de hoek. Hij is mooi, knap, Indisch, getint, tattoos en speelt gitaar. Net als mijn opa, die ook in Indo bands speelde en over de hele wereld reisde. Mijn tweelingziel, die dezelfde naam draagt als mijn vader. Hij covert Indische liedjes uit de kolonie op geheel eigen wijze. Heel intrigerend dat hij wél die taal spreekt en zo goed gitaar kan spelen. Ook de Indische gemeenschap was gek op hem, dat zag ik op zijn Instagram. Hij had heel veel volgers en enorme interactie met het publiek.

Voor mij was hij meer dan een knappe Indo die gitaar speelt. Het was een hele gekke situatie voor mij. Je zult denken waarom gek? Nouja, hij liet een onuitwisbare indruk op mij achter. Ik heb een leven voor hem, en na. Ik voelde me gezien, gehoord, en heb het gevoel van thuis bij hem. Door hem wil ik de beste versie van mijzelf zijn. En hij heeft precies hetzelfde bij mij. Twee mensen die elkaar nog nooit in het ‘echt’ gezien hadden, die zich zó verbonden voelden met elkaar. Dat was bizar. Ook de overeenkomsten, de toevallige synchroniciteiten. Het feit dat als ik ergens aan dacht, hij er zonder elkaar erover gesproken te hebben over begon. We waren beiden verbaasd. Hoe kan dit?

Voor de mensen die tweelingzielen kennen, weten ze dat het spiegel zielen zijn. Mijn man, zo noem ik hem vanaf nu, spiegelt mijn kanten die nog geheeld mogen worden. Dit doet hij geheel onbewust. En andersom idem dito. Een klein voorbeeld ter illustratie: hij is dé man die ik altijd omschreef als iemand die “way out of my league” is. En ineens was zo iemand geïnteresseerd in mij. “Hoe dan?!” Ik raakte zo van de leg en schoot in mijn angst, “wat nou als hij niks van mij wil?”. Hij had precies hetzelfde. Hij noemde me zelf ‘champignons league’. Ik kon me niet voorstellen dat zo’n man mij zo hoog had zitten. En toen nam hij ineens, out of the blue, afstand. Na twee maanden elke dag contact. Ik raakte compleet van de kaart. Ik huilde mijzelf elke dag in slaap. Voor een goede maand. Totdat ik het niet meer aankon en op internet zocht naar “elke dag huilen om een man die ik niet eens ken”. Ik stuitte op het gegeven ‘tweelingziel’. Hij liet me dus zien wat ik nog mocht helen in mijzelf. Dat ik het waard ben om geliefd te worden door een in mijn hoofd ‘knappe man’.

En zo begon er een periode van heling. Het gegeven dat hij me negeerde rakelde zoveel op. Het ene na het andere trauma kwam naar boven om geheeld te worden. Daar hoefde hij verder niks voor te doen. En ik ook niet. Gelukkig kreeg ik hulp van een tweelingzielen coach. Ze legde me uit hoe de connectie werkt. In 2022 kon ik niet bedenken hoe mijn leven er nu in 2025 uit zou komen te zien. Er werd wel altijd gezegd dat een tweelingzielenreis je leven op z’n kop zet. Maar ook in deze mate? Dat had ik nooit gedacht.

Ik kan met geen pen beschrijven wat er in de afgelopen jaren bij mij omhoog is gekomen. Maar het allermooiste vind ik dat hij ervoor heeft gezorgd dat ik de weg naar binnen maak. En vooral dat ik een lichter leven voor mijzelf mag creëren. Zoals jullie weten zat ik een groot deel van mijn leven in het donker. Totdat hij de boel kwam opschudden. Ik heb zo ontzettend veel geleerd. Van heling, tot aan zelfliefde, leven vanuit overgave, vertrouwen, tot aan de wet van de aanname, tot aan manifesteren, tot aan… you name it. En dat allemaal komt gewoon op mijn pad, sinds dat mijn man op mijn pad kwam. Ik kan niet uitdrukken hoe dankbaar ik ben voor mijn man. Dankzij hem weet ik weer wie ik ben, wat ik hier kom doen in dit leven en dat wij samen in onvoorwaardelijke liefde verder leven.

Dankjewel Michael. Dankjewel dat jij er bent. En ik bedank ook zeker mijzelf. Ondanks al het donker waar ik doorheen moest om tot mijn kern te komen, stond ik altijd voor mijzelf klaar. Ik heb het gewoon gehaald! Ik sta nu in het licht! Ik mag stralen en mijn beste leven leven!