Het verhaal over de eindeloze ui

Vandaag was zo’n dag. Een realisatiedag. Aan de ene kant word je kapot getriggert maar aan de andere kant ben je je zó bewust van je triggers. Waar deze vandaan komen en dat ze niet ‘echt’ zijn. Ik wilde bij deze pijn blijven, zodat ik haar ten volste kan ervaren en helen. Maar dat is ingewikkelder dan dat ik dacht.

Het viel me vandaag ook op dat ik veel meer gegeten heb dan normaal. En dat doe ik vaak om emoties weg te eten of om te aarden, of allebei. Het blijft moeilijk om pijn te ervaren en er niet van weg te lopen. En ook vooral om er niet vanuit te reageren naar anderen. Anderen doen mij geen pijn, het is de perceptie over mijzelf waardoor ik denk dat anderen mij pijn doen. Eigenlijk doe ik dus mijzelf pijn, door de gedachten over mijzelf.

Door de diverse donkere dagen van de afgelopen tijd kon ik niet anders dan me overgeven aan het universum. Ik geef me over. Ik laat de controle los. En daardoor merk ik dat er van alles, mijn oude patronen, aan het lostrillen zijn. Ze zijn nog niet los, want ik voel ook weerstand om die los te laten. Weerstand op het idee dat ik veilig ben nu, dat ik mijn overlevingsmechanismen niet meer nodig heb.

Is het wel echt veilig? Ja dat is het. En ik wil ook geloven dat dit zo is. Ik wil niet meer gebukt gaan onder mijn angsten. Ik vertrouw erop dat ik me straks lichter voel. Doordat ik weer laagjes van de spreekwoordelijke ui heb afgepeld.

Ik hoorde net ineens de zin: “ik geloof in mijzelf”. Ineens schoot ik overeind in bed en moest ik schrijven. Waarom klinkt deze zin zo vreemd in mijn oren? Heb ik ooit wel geloofd in mijzelf? In mijn “ware zelf” niet mijn “ego zelf” die de mouwen opstroopt en overal doorheen beukt? Heb ik mijzelf toegestaan om volledig mijzelf te zijn? In mijn kwetsbaarheid?

Ik denk dat het antwoord daarop “nee” is. Ik denk dat ik die zin hoorde, omdat ik vaker tegen mijzelf mag zeggen dat ik in mijzelf geloof. Dat ik goed genoeg ben, zoals ik ben. Ik kan ook eigenlijk niemand anders zijn, me verschuilen. En dat wíl ik ook helemaal niet meer. Laat het doek maar vallen. De theatershow is afgelopen. This is me.