Het ontstaan van de ziel, het ‘ego’, en hoe we kunnen helen

Voordat we naar de aarde komen weten we al wat we mogen gaan leren als ziel. We weten alleen nog niet ‘hoe’ we die lessen gaan leren. De aarde is dé leerschool voor alle zielen om te ervaren hoe het is om verdreven te worden van onze ziel. Dit komt omdat de aarde de enige planeet in het universum is die dualiteit kent; 'hoog/laag, goed/slecht, ver/dichtbij', haat/liefde, separatie/verbinding. Dit kennen we niet in de rest van het universum, daar is alles één. Het is dus goed om naar de aarde te komen om te leren hoe daarmee om te gaan en hoe we trouw kunnen blijven aan onze ziel, ons zielsverlangen, onze zielsmissie.

In het universum is alles energie, en wij dus ook. Elke energie zit op een bepaalde frequentie. Het universum werkt op zo’n manier dat in welke energie je zit, en welke frequentie je hebt, je situaties en mensen aantrekt om je te laten stijgen in frequentie. De stijging in frequentie is eigenlijk de 'reis met lessen' die we mogen leren om telkens dichtbij je ziel te komen en te blijven. Het stijgen, ofwel de doorontwikkelen van de ene frequentie naar de ander, doe je door te helen. Je heelt stukken die uit jouw vorige leven komen en die je in dit leven gaat meemaken. Ik geloof dat zodra de ziel opnieuw incarneert, je niet alleen delen van je vorige leven meeneemt, maar ook dat je al voorouderlijke belasting meekrijgt. Generationeel trauma noemen ze dat laatste ook weleens. Dit zijn trauma’s, overtuigingen, aannames die generatie op generatie worden doorgegeven. Wanneer de voorouders deze beperkende, begrenzende zaken niet aankijken en ‘helen’ zullen ze deze worden meegenomen in de opvolgende generaties.

Omdat jouw ziel neutraal, veilig, liefde en vrij is, zijn donkere stukken zoals angst, trauma en

negatieve overtuigingen niet van jouw ziel. Deze stukken zijn van jouw ‘ego’. In elk leven heb je

een ‘ego’. Dit is jouw brein, je rationele kant. Het ‘ego’ slaat verhalen op die je hebt gecreëerd

om bijvoorbeeld om te gaan met stress periodes, of traumatische gebeurtenissen. Dit is de stem in je hoofd die altijd verklaringen en scenario’s wil bedenken om risico's te vermeiden. Het ‘ego’ ontwikkelt zich dus vanuit een gevoel van onveiligheid en angst. De eerste vorming van je ‘ego’ begint dus met een negatieve ervaring in je leven of ervaringen vanuit vorige levens of voorouderlijke belasting. Het is in ieder geval een ervaring die haaks staat op jouw ziel. Dit is niet goed of fout, het zijn de lessen die we mogen leren in de tijd dat we op aarde zijn. Het ‘ego’ slaat deze gebeurtenis op en maakt er een verhaal van. Een verhaal over wie jij bent als mens, wat je waard ben of niet waard bent, wat jou wel of niet gegund is, wat je wel of niet mag of kan doen. Wanneer je niet met jouw gevoel kan ‘zijn’ bij een stress priode of traumatische gebeurtenis en je dit gevoel van onveiligheid niet geheel de ruimte geeft, wordt het opgeslagen in je lichaam en/of wordt het omgezet naar een gedachtenpatroon. Zo ontstaan er lichamelijke- en mentale klachten, die misschien in het begin nauwelijks merkbaar zijn. 

Om een voorbeeld te geven. Wanneer een kindje voor het eerst leert lopen, zal ze geheid een paar keer vallen. Door dit gevoel te accepteren en eventueel de emoties die erbij komen kijken te uiten, blijft er geen trauma over en creëert het 'ego' geen angst en/of denkpatronen om het vallen in het vervolg te voorkomen. Je vertrouwt er gewoon op dat je telkens, stap voor stap, leert hoe je moet lopen en wat je daarbij wel en niet moet doen. Tijdens het volwassen leven zal je dan ook niet bang zijn om te vallen als je loopt. Natuurlijk is dit een heel basaal voorbeeld, maar het representeert wel goed hoe het 'ego' wel of niet ontstaat.

Wanneer deze emoties niet kunnen worden geuit, zal je 'ego' aan worden gezet om met de situatie te 'dealen'. Je hoofd, of je ‘ego’, slaat de informatie op uit de traumatische of negatieve ervaring en gebruikt dit als blauwdruk voor de rest van je leven. Bijvoorbeeld, als je wordt gepest als kind op de lagere school, weet je niet wat je overkomt. Je bent nog zo 'puur' en 'onbevangen' en je staat dichtbij je ziel. Maar blijkbaar is het toch onveilig, waardoor je overlevingsmechanismen creëert om met de situatie om te gaan. Ondanks dat dit voorval maar een enkele keer gebeurt is, en het geen garantie is voor de toekomst, zul je zien dat het 'ego' deze angst vasthoud en voedt. Eigenlijk alleen maar om te voorkomen dat het later nog een keer gebeurt. Maar dit mechanisme heb je in de rest van je leven eigenlijk helemaal niet meer nodig. Want je bent veilig, heel en goed genoeg. Op deze manier zorgt het 'ego' er eigenlijk voor dat je de wereld door een versmalde koker ziet. Je zit vast in een denkpatroon en je gunt jezelf niet meer om vrij en open te staan voor zaken die buiten deze kaders liggen.

Vaak ben je je niet echt bewust van dit ‘ego’. Het is een stem die vertrouwd is en die je door een moeilijke periode heeft weten te loodsen. Je kunt er zelfs een gevoel van veiligheid of identiteit aan ontlenen. Helaas is dat laatste allesbehalve waar. Je bent je gedachten niet, je bent je ziel. Doordat je vast zit in deze denkpatronen, krijg je ook steeds meer van dit soort situaties op je pad. Situaties waarin je ‘ego’ weer wordt getriggert en je nog dieper gelooft in wat je gedachten produceren. Het is als een groef die steeds verder uitslijt. 

Wat het universum je eigenlijk wil laten zien met het telkens opnieuw sturen van triggers is dat je ervan mag leren. Dit wordt nog meer versterkt door de wet van de aantrekkingskracht / de wet van de aanname: je gedachten creëren je werkelijkheid. Er komen dus steeds meer situaties op je pad die je juist wil voorkomen, en dat alles doordat je hoofd ermee bezig is en blijft. Het enige dat dit jou zou moeten laten zien is dat je bewust mag worden van je denkpatronen en reacties op de buitenwereld. Het universum hoopt dat je nieuwsgierig wordt naar jezelf. Dat je het jezelf eindelijk gunt om het oude gevoel dat ooit ten grondslag lag aan het ontstaan van dat stuk van je ‘ego’, dat je dat helemaal mag omarmen en voelen.

Nu je weet dat situaties, mensen en gedachten die je triggeren er niet voor niets zijn, en je weet dat het enkel lessen zijn, kun je ineens het gevoel hebben dat je ‘wakker wordt’. Je herkent je gedachten en patronen en snapt dat bepaalde situaties op je pad blijven komen. Dit is dus wat men ‘spiritueel ontwaken’ noemt. Eerder leefde je in de illusie die het ‘ego’ je voorhield, alsof het leven je ‘overkomt’ en je ‘slachtoffer’ bent van het leven. Ineens stap je in de ‘driver's seat’ van je leven en leer je vanuit een helicopterview naar jezelf en de situaties te kijken. 

“Oké, ik ben wakker, en nu?”. Zoals gezegd start het natuurlijk met je bewust te worden van jouw gedachten. Ga eens bij jezelf na, ‘wat denk ik allemaal op een dag?’. Wat voor invloed hebben deze gedachten op jouw gevoel? En zijn deze gedachten ondersteunend of doen ze afbreuk aan jou? Creëer je op deze manier geluk en liefde? Of juist niet? Misschien helpt het wel om ze op te schrijven. En je af te vragen hoe je aan de gedachten komt. 

“Oké en dan?”. Dan mag je het ‘ego’ gaan helen, zodat je weer stapje voor stapje dichterbij je werkelijke ‘zijn’ komt. Bij jouw ziel. Het helen van je ‘ego’ kan op twee manieren. Je kunt terug gaan naar het ontstaan van jouw ‘ego deel’ of gedachtepatroon. Welke gebeurtenis lag daaraan ten grondslag? Wat voelde ik op dat moment. Blijf bij dat gevoel, zonder dat je er weer allerlei zinnen en verhalen bij produceert. Dat ís namelijk je ‘ego’. Het 'ego' voorkomt dat je bij je gevoel komt, terwijl het gevoel kunnen ervaren de ‘key’ is naar heling.

Zoals eerder gezegd wordt onverwerkt trauma, of een negatieve gebeurtenis, opgeslagen in je lichaam. Je lichaam is dus ook hét middel om bij je gevoel te komen. Dus ook bij het gevoel dat ten grondslag ligt aan jouw denkpatroon. Waar voel je het in je lijf als je terug gaat naar dat ene moment? Hoe ziet het eruit, heeft het een vorm? Steekt het of is het een trilling? Blijf zo objectief mogelijk bij dit gevoel. Observeer enkel. Het kan zijn dat er tranen komen, dat is alleen maar goed. Dan laat je los. Ook gapen of niezen is een vorm van loslaten. Let wel op dat de tranen die opkomen niet voortkomen uit je ‘ego’. Dat je moet huilen omdat je weer de zielige verhalen afdraait in je hoofd. Dan laat je niet los, maar ga je verder in de oude groef. Soms is het moeilijk om bij je gevoel te blijven. Dan schiet je er ineens uit. Dat is niet erg. Alles is oké. In je 'ego' schieten is ook oké, gedachten produceren is ook oké, laat het er zijn en nodig jezelf daarna weer terug uit bij jouw gevoel.

Het mooie aan je lichaam is dus dat het jouw terug kan brengen naar je gevoel. Als praten met

jezelf of met een coach jou niet dichterbij jezelf brengt, zijn andere ‘lichamelijke’ tools mogelijk.

Bijvoorbeeld ademwerk, lichaamswerk en reiki. Dan gebruik je jouw lichaam als voertuig om

dichterbij jezelf te komen en je ‘ego’ delen op die manier los te laten. Er zijn dus legio aan

mogelijkheden om dieper in verbinding te komen met je ziel en om je ‘ego’ stukken te helen. En dus ook om naar een hogere frequentie te vibreren. Een frequentie waarin je nog meer mag leren, waardoor je jezelf steeds lichter voelt.