Het gat in mijn hart

Heel mijn leven negeer het gat in mijn hart. Het is het diepe gevoel van het alleen zijn. Eenzaamheid. En bovenal me niet goed genoeg voelen. Ik dacht het geheeld te hebben door de pesters te vergeven. Maar het zit veel dieper dan dat. Echt in mijn basis, mijn familie. En nu ik daarmee geconfronteerd word raakt het me des te meer dan hetgeen de pesters me hebben “aangedaan”.

Het gevoel wordt nu zo opgerakeld omdat ik een man heb leren kennen die me heel veel bevestiging geeft. Maar zodra die aandacht verminderd gaat mijn hoofd weer razen. En ik voel het gat in mijn hart branden. “Zie je nou wel, ze verlaten me toch allemaal.”

Ik realiseer me ineens dat ik tot nu toe alle mannen waar ik een romantische relatie mee heb gehad in dit gat heb willen zetten. Om het op te vullen. Dat ging heel goed met mijn ex. Hij was betrouwbaar, lief, zorgzaam en ik wist zeker dat hij me nooit zou verlaten. En toen ontmoette ik mijn tweelingziel. Hij wilde mij laten zien dat ik dit gat had. Door er te zijn en daarna weg te rennen, me te blokkeren en negeren. Nadat ik mijn tweelingziel ontmoette, maakte ik het uit met mijn ex. En in plaats van hem, wilde ik mijn tweelingziel op die plek in dat gat neerzetten. Hij moest er maar voor mij zijn en bewijzen dat hij niet bij me weg ging. Maar zo werkt het niet met tweelingzielen. Juist niet. Zij spiegelen jou op zo’n manier, dat jouw diepste pijnen naar boven komen. En nu na drie jaar nadat ik hem heb ontmoet realiseer ik me dit. Dat ik al die tijd enorm heb lopen trekken aan hem. Hij móest en zou in mijn leven komen en niet meer weggaan.

Nu lig ik dan in mijn bed op maandagavond 23.00. Met pijn in mijn hart. Die leegte in mij doet zoveel pijn. Echt fysiek voel ik het als een steek in mijn hart. Of een gat. Of iets dat brand. Ik wil er niet bij blijven want het gevoel is vreselijk. Want diep van binnen wijs ik mijzelf af. Ik heb het gevoel niet goed genoeg te zijn om liefde en mooie dingen te ontvangen. Het is zo pijnlijk maar waar. Ik heb dit in basis ook niet geleerd. Onvoorwaardelijke liefde. Gezien worden en gehoord. Nu is het tijd dat ik mag zijn met die pijn. In de wetenschap dat het binnenkort geheeld is. Ik mag dit deel gaan zien van mijzelf als onderdeel van mij. Zoals mijn coach zei, het blijft een soort litteken. Je blijft het zien, maar het doet niet meer zoveel pijn.

Heel veel liefde, mij.