Dit was het dan... ik ga ervoor!

Dit was het dan. De laatste dag dat ik bij de gemeente Tilburg werkzaam was. Dit is zo’n gek moment. Ik geef heel veel om mijn collega’s en het was een geweldige werkgever. Maar het kon niet langer meer.

Sinds dat ik in een burn-out ben geraakt in december 2023 wist ik dat dit werk eigenlijk niet meer gezond voor me was. Ik ging twee keer achter elkaar door mijn rug en toch ging ik stug door met werk. Ik kon niks meer echt goed onthouden en rende van overleg naar overleg. Bij de tweede keer door mijn rug gegaan te zijn meldde ik me ziek. Ik heb denk ik wel twee maanden alleen maar geslapen. En ook daarna was ik niet fit. Ik ben ervan geschrokken hoe mijn lichaam mij terug floot. Dat hoor je natuurlijk wel vaker van mensen die in een burn-out terecht zijn gekomen. Je hoort ook dat ze met een coach op zoek moeten gaan naar ‘wat dan wel’ of de oorzaken onderzoeken van de bun-out.

Ik daarentegen wist heel goed wat ik moest veranderen in mijn leven. En dat is mijn werk. Ik was al interieurontwerper naast mijn ‘normale’ baan. De creativiteit die ik hierin kwijt kan geeft me zoveel energie! Alleen ik was financieel nog afhankelijk van mijn vaste baan. Ik zette mijzelf op slot, door continu in rondjes te redeneren. “Ik kan niet weg, want dan valt mijn inkomen ook weg. Misschien moet ik mijn huis dan verkopen en moet ik weer bij mijn ouders gaan wonen. Nee, dat wil ik niet”. Vervolgens bleef ik bij mijn gemeente werk. Soms vond ik het nog wel leuk, of misschien maakte ik mijzelf dat wel wijs. Maar toen ik door mijn rug ging en ik in een burn-out zat wist ik het: “ik moet stoppen met dit werk”.

Deze gedachte maakte me zo ontzettend bang. Vaak brak ik in tranen uit, raakte ik half in paniek of verstarde ik. Ik was er nog niet klaar voor. Ondanks dat hoorde ik vanuit het universum: “als je ontslag neemt, dan komt het goed.” Maar ja, hoe weet ik dat nou zeker? Leuk dat ik dat doorkrijg, maar kan ik daar wel op vertrouwen? Nee, ik moest van mijzelf eerst beter worden. En toen werd ik dus beter. Ik moest een belastbaarheidsonderzoek doen om te bekijken wat mijn vervolgtraject zou zijn. En dit was een raar moment. Iets wat ‘devine intervention’ heet. Het universum greep in. Ik wilde met mijn werkgever spoor twee bewandelen, werk elders vinden. Dus niet stoppen en voor mijzelf kiezen, maar gewoon doorgaan in een semi-veilig spoor. Maar nee, tijdens dit overleg gaf de dame aan dat ik goed genoeg was om te reïntegreren in mijn oude werk. Ik schoot in de lach, omdat het té bizar was. Ik had mijzelf namelijk beloofd geen stap meer over de drempel van het gemeentehuis te zetten.

Een week later gebeurde het dan tóch. Ik kwam weer ineens terug de werkvloer op. Met een knoop in mijn maag, maar daar zette ik me snel overheen. Terug in de overlevingsmodus. Ik hyperde me weer door de overleggen heen, druktemaker die ik ben. Alsof er niks gebeurd was. Nadat ik volledig was gereïntegreerd kon ik het gevoel alleen niet meer onderdrukken. Ik kon dit werk niet voortzetten én gezond blijven. Toen was dat moment daar, dit was het dan. Ik kan geen kant meer op. Als een kat in het nauw moést ik wel springen.

En daar zit ik dan. Een dag nadat ik mijn laatste werkdag heb gehad bij de gemeente. En ik voel me zo dankbaar. Want het universum heeft meteen geleverd. Ik krijg een hele grote opdracht voor interieurontwerp binnen. Wauw, dit had ik nooit durven dromen. Ik ga ervoor en kies voor vertrouwen. Vertrouwen in mijzelf, als spiritueel coach én interieurontwerper. En ik heb nog veel meer ideeën voor de toekomst….