Dankbaarheid voor egodood: de trip van mijn ego en hoe ik realiseerde welk patroon ik mag doorbreken...

Weer een avond huilend op de bank. “Voor de zoveelste keer”, denkt mijn ego. Mijn hoofd draait overuren. “Waarom heb ik geen partner? Waarom ben ik alleen? Ik ben niks waard omdat ik alleen ben”. “Waarom zou ik nog willen leven als dit mijn leven is: issues met carrière, een huis eigenlijk die geschikt is voor een leuk gezin waar ik dan helemaal in mijn eentje met mijn katten zit, en vooral de ondraaglijke emotionele pijn”. Ik realiseer me dat die pijn wordt veroorzaakt door mijn ego. Door mijn hoofd. Want in principe is er nu niks aan de hand. In feite ben ik veilig, heb ik een dak boven m’n hoofd, heb eten en drinken en heb lieve mensen om me heen. “Maar ik ben wel alleen, er is niemand die echt van me houd” hoor ik mijzelf zeggen. En weer breek ik in tranen uit. Dit keer was een hevige ego trip. Ik kwam weer terug in mij suïcidale gedachtes. Destructieve gedachtes die aanvoelen als vertrouwd terrein.

Wat ik wel heel knap vind van mijzelf is dat ik na deze trip weer tot rust ben gekomen. Vroeger zou ik een fles wijn leeg hebben gedronken en huilend in slaap zijn gevallen. Om de volgende dag op te staan met een houten hoofd. Nu lig ik op de bank met thee en chocolade pepernoten en luister naar een luisterboek over "terugkeer naar liefde". En wat triggerde dat boek mij zeg. Mijn ego vloog tegen het plafond toen het boek vertelde over dat alles met liefde bekeken kon worden en angst een illusie is. Dat negativiteit en pijn een illusie is, gecreëerd door het ego. “Maar ik voel toch echt pijn”, hoorde ik mijzelf zeggen. Ik heb door therapie geleerd om te voelen in mijn lijf of er daadwerkelijk pijn zit. Ik weet inmiddels dat als ik niks fysiek voel, en ik me toch ongelukkig voel, mijn ego aan het flippen is. En dit laatste was vanavond het geval.

Blijkbaar ben ik veel oude emoties aan het verwerken, waardoor mijn hoofd "aan" is geschoten. Dat geberut wel vaker als ik weg wil gaan van mijn emoties in plaats van er ruimte aan te geven. Nu ik weer ben gekalmeert kan ik hetgeen wat gebeurde analyseren. Ik weet dat het te maken heeft met angst voor afwijzing, angst om alleen over te blijven, angst om altijd ongelukkig te zijn. Want in mijn verleden ben ik nogal veel afgewezen, en ongelukkig geweest. Aan de ene kant is dit gevoel dus erg bekend en veilig. Evenals de destructieve gedachtes die erna komen. Ik denk dat ik die destructieve gedachten heb gecreëerd om het voor mij dragelijk te maken dat de buitenwereld mij zo’n pijn deed als kind. Alleen zo kon ik ervoor zorgen dat de buitenwereld klopt met mijn binnenwereld. Als ik mijzelf zou haten, dan is het logisch dat andere mensen me haten, me afwijzen. Door recente situaties word ik weer teruggeworpen op de gevoelens van “niet goed genoeg zijn”. Omdat mensen me hebben afgewezen die mij heel dierbaar zijn. Dan komt dus weer het mechanisme naar boven in mijn hoofd die zegt dat ik niet goed genoeg ben. Op die manier klopt de buitenwereld weer met de binnenwereld. Maar wat een hevige pijn kan ik mijzelf aandoen. Wat een diep gevoel van onvrede en walging maakt dat los in mij, over mijzelf. Door dit weer helemaal te doorvoelen, leer ik dat ik hier echt doorheen wil breken. Ik wil dit mijzelf niet meer aandoen.

Ik mag gaan vertrouwen dat het leven mij geluk brengt en dat mensen me niet in de steek laten. En als dat laatste wel gebeurt, ik er dan met liefde naar mag kijken en diegene kan loslaten. Erop vertrouwen dat als er iemand verdwijnt uit je leven, dit voor een reden is. En dat dit niet hoeft te betekenen dat dit voor altijd is. Maar ook zeker niet dat dit betekent dat er iets mis met mij is. Of dat ik iets niet goed heb gedaan. Ik wil, onafhankelijk van de buitenwereld, voelen dat ik goed genoeg ben. En dat ik niet mijn best hoef te doen. Dat ik gewoon mijzelf mag zijn. Dat ik gezien word, omdat ik mijzelf zie. Dat ik de wereld liefde mag gaan brengen. Gewoon door mijzelf te zijn.